Taki tytuł nosi artykuł Macieja Samcika z GW z dnia 12 lipca br. Autor analizuje w nim ranking funduszy inwestycyjnych serwisu Opiekun Inwestora, porównujący zyski jakie mogli zrealizować inwestorzy różnych funduszy zakładając 3-, 5- oraz 10-letni horyzont inwestycyjny. Okazuje się, że wystąpiły ogromne różnice między najlepszymi, a najgorszymi funduszami w rankingu. Najlepsze fundusze dały swoim inwestorom zarobić nawet do 200% w horyzoncie 10 lat, ale maruderzy już tylko 40%, czyli mniej niż 4% w skali roku. Mniej niż lokata bankowa. 

A przecież kupując jednostki funduszy inwestorzy ponoszą spore ryzyko inwestycyjne.  Jesienią 2007 roku warszawska giełda osiągnęła swój historyczny sczyt. Pomimo silnego odbicia od dna, które nastąpiło w 2009 roku, inwestorzy wciąż nie odrobili strat – większość ma kapitał o ponad 1/3 mniejszy niż w szczycie hossy.  Ci którzy inwestowali w modne wówczas fundusze MŚP stracili 2/3 swojego kapitału.  Z pewnością jest to dla nich bardzo bolesne.

Więcej szczegółów dotyczących rankingu w Gazecie Wyborczej z dnia 12 lipca 2010 roku:

http://wyborcza.biz/biznes/1,101562,8122135,Ranking_funduszy_inwestycyjnych__Mogles_zarobic_200.html

Jak się na tym tle mają inwestycje w mieszkania pod wynajem?  Tutaj trudno jest o podobne rankingi, bowiem w odróżnieniu od rynku akcji, rynek nieruchomości jest bardzo niedoskonały – tam każda nieruchomość stanowi jakby odrębny rynek.  Niemniej posłużę się trzema przykładami własnych inwestycji, dokonanych w Łodzi w 2000, 2007, oraz w Warszawie w 2005 roku.

W 2000 roku kupiłem 36,5 metrowe mieszkanie w bloku w centrum Łodzi za PLN 58.000, czyli za około PLN 1590 za metr. W 2005 nowe 30-metrowe mieszkanie w Warszawie za PLN 93.000, czyli PLN 3720 za metr. W 2007 66-metrowe mieszkanie w kamienicy w Łodzi za PLN 60.000, czyli za około PLN 910 za metr kw. W każdym z tych przypadków jestem pewien,  że sprzedaż mieszkania dzisiaj dałaby ponad 2-krotny zysk, biorąc pod uwagę sam tylko przyrost wartości kapitałowej. Dodatkowym zyskiem były oczywiście przychody z najmu  odpowiednio od 10, 5 oraz 3 lat. Sam zwrot z najmu daje około 5-10% rocznie. Tylko że nie mam zamiaru sprzedawać tych mieszkań – wolę nadal czerpać pasywne przychody z ich najmu, bo to one, a nie „zwrot z inwestycji” dają mi poczucie wolności finansowej.

Przy okazji mam trochę radości. Trojgu sprzedających mieszkania pomogłem podnieść standard ich życia przekazując im solidne zastrzyki gotówki. Na przestrzeni lat dałem solidny i schludny dach nad głową kilkudziesięciu osobom poszukującym mieszkania do wynajęcia; odprowadziłem od tego sporo podatków (zawsze jest nadzieja, że nie zostały one przez rząd czy zarząd głupio zmarnotrawione). Oprócz tego wiem, że mieszkania te będą stały (i przynosiły wpływy z najmu) jeszcze przez wiele lat (pewnie budynki, w których się znajdują mnie przeżyją). Nie jest to takie oczywiste w przypadku funduszy – gdzieś przeczytałem, że fundusze Legg Mason (liderzy rankingu w niektórych kategoriach) zostały kilka dni temu wycofane z oferty Citibanku Handlowego z nieznanych mi przyczyn. 

Oczywiście nie ma róży bez kolców i inwestowanie w mieszkania pod wynajem też ma wiele wad, m.in wymagane zaangażowanie czasowe w zarządzaniu posiadanym portfelem. Ale o tym piszemy z żoną kolejną książkę. Mamy już kilkudziesięciostronicowy szkic. Wydanie przed końcem roku. Będziemy oczywiście informować naszych Fridomiaków.

Tagi: długoterminowo , Fridomia , pasywny dochód , podatki , rynek nieruchomości , strategia inwestowania , wolność finansowa