Kanada i USA

Zwykle nie zamieszczam na fridomii wpisów czysto podróżniczych. Z kilku powodów:  (1.) istnieje wiele ciekawych blogów podróżniczych – nie czuję bym miał cokolwiek nowego do dodania do istniejącej już, bardzo bogatej i ciekawej oferty; (2.) o swoich podróżniczych przygodach opowiadam od jakiegoś dłuższego już czasu na antenie Radio Kontestacja.com; (3.) nawet na pisanie tylko o wolności finansowej, inwestowaniu w nieruchomości, o dobrych praktykach najmu, o ograniczaniu konsumpcjonizmu oraz o życiu postkorporacyjnym czasami nie starcza mi czasu; (4.) podróże są moją pasją – jestem gadułą, moje wpisy są często zbyt długie, a te o podróżach byłyby pewnie – niestety – jeszcze dłuższe

Tym razem pozwolicie, że zrobię wyjątek. Wróciłem z Kanady i USA gdzie narodziło się mnóstwo refleksji, którymi chciałbym się z Wami podzielić. Ten wpis służyć ma jako pewna rama, a kolejne wpisy będą swego rodzaju rozwinięciami najważniejszych wątków.

Celem mojej podróży do Kanady były mistrzostwa świata w piłce nożnej kobiet, Canada 2015. Byliśmy w sumie na 6 meczach fazy grupowej w trzech różnych miastach – Moncton w Nowym Brunszwiku, Ottawie w Ontario oraz w Montrealu (Quebec). Było super i o tym opowiem więcej. Przy okazji chciałem odwiedzić Detroit. Zapowiadałem to od jakiegoś czasu, bowiem pojawia się wiele głosów nt tego, że Łodź ma się stać drugim Detroit. Z tym, że większość osób, która to powtarza nigdy pewnie nie była w Mieście Aut. Postanowiłem naocznie przekonać się o czym te osoby mówią i przed czym nas straszą. O moich wrażeniach z dość krótkiego pobytu w Detroit w USA też opowiem wkrótce w oddzielnym wpisie.

Ponieważ jakiś czas temu poznałem w Vancouver przemiłych Polaków mieszkających w Windsor, czyli mieście przez rzekę z Detroit, to powiadomiłem ich o moich planach. Jerzy, Ewa i Ania są na tyle otwarci i gościnni, że zaprosili mnie nie tylko do siebie, ale też na spotkania kanadyjskiej Polonii. Wraz z całkiem sporą grupą młodych (i tych starszych) Polaków gościliśmy w City Hall w Ottawie, w Ambasadzie RP, a także – duża atrakcja dla mnie – w kanadyjskim Parlamencie w Ottawie. Przyjęło nas kilkoro posłów. Potem podczas lunchu rozmawialiśmy z dwoma posłami polskiego pochodzenia; a później jeszcze z dwoma ministrami. Na koniec uczestniczyliśmy (jako słuchacze oczywiście) w parlamentarnej debacie. O tym wszystkim też napiszę bo zaskakujące są różnice w kulturze politycznej pomiędzy naszymi krajami.

Ponieważ moja żona, Natasza, nie była wcześniej w USA, to postanowiłem, że pokażę jej też przy okazji kawałek Stanów i odwiedzimy moją kuzynkę mieszkającą w Nowym Jorku. Zrobiła się z tego wszystkiego całkiem duża trasa.

Przylecieliśmy do Montrealu (jednego z moich ulubionych miast na północ od Meksyku) i tam wynajęliśmy samochód. Wynajętym Jeepem pojechaliśmy do Ottawy, potem Toronto i Mississauga, potem do Niagara Falls oraz malowniczym Niagara on the Lake. Następnym przystankiem był Windsor (tam na zaproszenie Jerzego uczestniczyłem w spotkaniu pewnej grupy lokalnych polonijnych biznesmenów) i mostem przez rzekę – Detroit (Michigan). Póżniej było Cleveland (Ohio) – (nie wiedziałem, że właśnie tam narodziła się muzyka Rock & Roll), Pittsburg (Pennsylvania), Jersey City (New Jersey), Nowy Jork (NY), New Haven (Connecticut, w tym stanie są uczelnie typu Stamford, Yale i wiele innych), Providence (Rhode Island), Boston (Massachusetts), Portsmouth (New Hempshire) oraz Portland (Maine). W sumie przejechaliśmy przez 10 z 50 stanów USA. Całkiem sporo jak na pierwszą wizytę mojej żony:-) Zresztą dla mnie oprócz New Jersey, NY oraz Massachusetts też były to nowe stany. W sumie odwiedziłem ich już więcej niż połowę, a dokładnie to 27.

Z Maine wjechaliśmy do New Brunswick, by obejrzeć pierwsze nasze mecze mistrzostw FIFA w Moncton. Stamtąd do Ottawy (gdzie mieliśmy obejrzeć kolejny mecz mistrzostw) jest ponad 1400 km drogi. By sobie ją nieco skrócić postanowiliśmy znów wjechać do USA i pojechać “na skróty” przez północną, mało zamieszkaną część Maine, prawie bezpośrednio do Quebec City. Przy okazji chcieliśmy zobaczyć prawdziwy amerykański outback:-) Powtórnie nas przetrzymano na granicy USA i przeszukano od stóp do głów. Stany dzielnie rywalizują z Koreą Północną o prymat w kategorii najbardziej paranoicznych reżimów i o tym też napiszę na blogu:-)

Oczywiście tam gdzie się dało, to dopytywałem się o ceny lokalnych nieruchomości oraz o to co się ciekawego dzieje na rynku. I o tym również – tradycyjnie – napiszę na łamach fridomii. Jak więc widzicie, choć byłem dość pasywny na łamach swojego bloga ostatnimi czasy, to zebrałem sporo refleksji do podzielenia się z Wami. Do internetu zaglądałem sporadycznie, co biorąc pod uwagę 6-godzinną różnicę czasu oraz przejechane ponad 5800 km samochodem (Natasza nie ma prawa jazdy), mam nadzieję, będzie wybaczalne. Nasz Jeep na początku pachniał jeszcze świeżym zapachem nowej skóry tapicerki, a na liczniku miał niespełna 3000 km.  Gdy go oddawaliśmy był już dojrzałym, nieco zakurzonym terenowcem z ponad 8800 km na liczniku. Prawie potroiliśmy jego przebieg. Dla porównania długośc granic Polski wynosi w sumie około 3500 km, czyli nasza trasa wyniosła tyle ile byśmy jeden i 2/3 raza okrążyli samochodem całą Polskę. W niecałe 3 tygodnie, a biorąc pod uwagę 3 dniowy pobyt w Ottawie na początku podróży, to nawet w 2 tygodnie.

Wyszło po kilkaset kilometrów dziennie. Na szczęście cała trasa (oprócz tego kawałka północnego stanu Maine) prowadziła szerokimi, wygodnymi autostradami. Co jakiś czas były punkty serwisowo – odpoczynkowe (najlepiej rozwinięte w Ontario, tzw punkty ON Route). Oprócz tankowania – niestety zapychaliśmy się też fast foodem. Tim Hortons (kanadyjska sieć fast foodów) powiększył mi nieco odczyt wagi.  Czuję lekki jet lag, ale pewnie nie tyle z tytułu zmiany strefy czasowej tylko dlatego, że po powrocie oglądam mecze (transmitowane w Polsce w nocy) z mistrzostw w Kanadzie. Ale nie narzekam – było super!

Jeśli macie do tego jakieś pytania, uwagi lub komentarze, to śmiało. Tematy, których rozwinięcie zapowiedziałem, rozwinę w najbliższych dniach.