Dlaczego nieszczęscia chodzą parami

Choć raczej nie jestem pechowcem, wczoraj pech prześladował mnie od rana do nocy. Najpierw rano spóźniłem się na samolot do Gdańska. Zwykle odlatuje o 7:35 i check-in zamykają 30 minut wcześniej. Wczoraj byłem na lotnisku o 7:02 i już był zamknięty. Nie pomogła nawet szybka interwencja u koordynatora check-in. Po raz pierwszy od bardzo dawna, uciekł mi samolot. Pierwszy raz żałowałem, że nie dokonałem wcześniej odprawy on-line w domu:-). Z wydrukowaną kartą pokładową w dłoni spokojnie bym zdążył:-) W kasie Lot dowiedziałem się, że nie ma wolnych miejsc w żadnym z samolotów lecących do Gdańska tego dnia.

Wsiadłem na skuter i pojechałem na Dworzec Centralny. Tam okazało się, że po godzinie czekania będzie Pendolino do Gdańska. Wprawdzie spóźniłem się na pierwsze umówione spotkanie w Gdańsku, ale szczęśliwie zdążyłem na 3-4 kolejne. Pomiędzy spotkaniami, przypomniałem sobie, że warto zadzwonić do LOT-u by potwierdzić czy nie skasowali mojego lotu powrotnego z Gdańska. Moje obawy się potwierdziły. Linie lotnicze lubią dolewać oliwy do ognia. Najpierw same bardzo komplikują swoją siatkę taryf, a potem by utrudnić ludziom “oszukiwanie” (np ktoś kupuje bilet w  obie strony mimo, że planuje lecieć tylko w jedną, bo tak jest taniej) same kasują część Twojego biletu, choć niczego nie kombinowałeś – po prostu się spóźniłeś.

Postanowiłem kupić bilet na nocny pociąg z kuszetkami, ale okazało się, że nie ma w nim miejsc leżących. Nie chciałem tłuc się całą noc osobowym więc kupiłem bilet na Pendolino wyjeżdżające z Gdańska o godz 19:48 (to ostatni sensowny pociąg z Gdańska do stolicy).

Biorąc pod uwagę, że moja prezentacja na Politechnice Gdańskiej miała się zacząć dopiero o godz 18:00, to musiałem się sprężać. Udało się zakończyć w miarę o czasie. Niestety późniejsze pytania uczestników nieco mnie zatrzymały. Jarek, Fridomiak od pierwszych naszych spotkań w Trójmieście, zaoferował, że podrzuci mnie na dworzec. Zagadaliśmy się i nawet nie zauważyłem jak znaleźliśmy się pod dworcem we … Wrzeszczu, zamiast pod dworcem Gdańsk Główny. Pendolino właśnie wyjeżdżało ze stacji. Nie było opcji byśmy je dogonili.

Co dalej?  Pojawiły się jeszcze dwie opcje – Polski Bus, o którym wspomniał mi Tomek, organizator spotkania na PG oraz Ryanair, na który wpadł Jarek. Jechaliśmy na dworzec autobusowy, a Jarek po drodze prosił córkę by sprawdziła w internecie o której jest połączenia i czy są wolne miejsca. Miejsca były, ale bałem się, że skoro nie zrobiłem odprawy on-line, to skasują mnie jak za zboże (już raz kiedyś mi się to przytrafiło i od tego czasu unikam tej linii). W końcu okazało się, że jednak samolot odlatuje wcześniej niż początkowo myśleliśmy i pozostała tylko opcja Polskiego Busa.

Na dworcu autobusowym okazało się, że już odjechał. Pani w dyspozytorni ruchu powiedziała mi, że będzie busik innej firmy o godz 20:30. OK, pożegnałem się z Jarkiem i poczekałem na busik. Okazało się, że większość osób miała zrobione wcześniej rezerwacje telefoniczne. Ja przepuściłem przy wejściu do busika pewnego pana i dla mnie miejsc już zabrakło. Pech to pech. Kierowca zapewniał mnie, że jego kolega będzie miał miejsce dla mnie i że wystarczy poczekać kolejne pół godziny:-)

No cóż, poczekałem, choc wcale nie byłem pewien czy ten kolega przyjedzie i czy rzeczywiście busik nie okaże się przepełniony (jechał z Władysławowa do Lublina). Już się szykowałem mentalnie do jazdy pociągiem osobowym w przedziale (jesli nie będzie miejsc lezących u konduktora), gdy podjechał drugi busik. Kierowca mnie rozpoznał, zaprosił do szoferki i byłem gotów jechać.

Nie, nie przydarzyło się już nic więcej. Odjechaliśmy, bardzo ciekawych rzeczy dowiedziałem się od kierowcy – byłego oficera armii i uczestnika misji w Kosowie i w Afganistanie. Dużą część drogi przespałem. Choć sam miał przystanek przy Dworcu Zachodnim w Warszawie, to miły pan kierowca podrzucił mnie jeszcze pod Dw Centralny gdzie stał mój skuter i pojechałem nim do domu. Była godzina 2:20 w nocy.

Można powiedzieć, że dzień miałem pechowy i że nieszczęścia chodzą parami. Mogłem się też trochę nad sobą poużalać. Ponarzekać na słabe połączenia pomiędzy dwoma dużymi polskimi miastami. Ale przypomniałem sobie dwie rzeczy:

a) moje “nieszczęścia” w porównaniu do pecha tych osób, które pracowały w World Trade Centre pamiętnego 11 września, do ich bliskich, a także do setek tysięcy niewinnych Afgańczyków, którzy ucierpieli w wyniku wydarzeń po-zamachowych, są bardzo błahe

b) sam wywołałem łańcuszek swoich nieszczęść. Gdybym poprzedniego dnia pamiętał o nastawieniu budzika, gdybym wstał wcześniej i nie spóźnił się na samolot, to reszta “pecha” pewnie by mnie ominęła.

Dziś wstałem o czasie. Miałem wspaniały dzień. Zaraz wychodzę na spotkanie z moimi dawnymi kolegami z programu MBA i czeka mnie wspaniały weekend. Szczęścia też chodzą parami.  I życzę Wam wielu takich par szczęścia:-)