Moje nieplanowane podróże

O ile w życiu kierowałem się zawsze jasno zdefiniowanym, długoterminowym planem, to na co dzień jestem dużym improwizatorem. Zaplanowałem sobie i zrealizowałem karierę dyplomaty, potem odwiedzenie wszystkich krajów na świecie, osiągnięcie wolności finansowej w 2013 roku (udało mi się kilka lat przed terminem), założenie Stowarzyszenia, napisanie kilku książek i prowadzenie bloga fridomia. Założyliśmy i konsekwentnie rozwijamy Mzuri, Mzuri Investments oraz Mzuri CFI. Plany długoterminowe raczej udaje mi się realizować i staram się nie zostawiać ważnych spraw przypadkowi.

A na co dzień? Nie mam planu dnia, ani tygodnia, ani miesiąca. Nie mam stałych rytuałów, może oprócz robienia sobie owsianki i mycia zębów. Moje podróże są pełne improwizacji. Nigdy niczego wcześniej nie bukuję, nie rezerwuję (oprócz biletów lotniczych), nie studiuję żadnych przewodników. Lubię “odkrywać” nowe miejsca dla siebie.

Ostatni wyjazd do Rzymu jest doskonałym przykładem mojego nieplanowania podróży. Zmęczony zimą zapragnąłem nieco więcej słońca. Początkowo chciałem jechać na jakieś last minute na Maltę albo na Cypr (moja żona jeszcze tam nie była). Ale okazało się, że we wtorek 31 marca miałem prezentację na SGH. Miało przyjść ponad 250 osób i nie chciałem ich zawieść. W poniedziałek 30 marca gdy zajrzałem do jakiegoś biura podróży okazało się, że nie ma donikąd wylotów 1 kwietnia (czyżby ludzie bali się prima aprilisowych kawałów ze strony biur podróży?), a gdybyśmy wylecieli w czwartek 2 marca lub w piątek 3-ciego, to nie byłbym pewien czy zdążę na prezentację 10 kwietnia w Lublinie. A ponieważ jestem “gościem specjalnym” tamtejszych targów nieruchomości :-) to znów nie chciałem zawieść organizatorów:-)

I tak postanowiliśmy, że zamiast poleżeć gdzieś przy basenie z książką w ręku, polecimy gdzieś samolotem. Braliśmy pod uwagę kilka kierunków, ale w końcu w środę 1 kwietnia bardzo późnym wieczorem kupiliśmy bilety do Rzymu. Wylot już w czwartek 2 kwietnia rano o 6:30:-) przez Brukselę. Ponieważ spędziliśmy cały dzień w Brukseli i do Rzymu dolatywaliśmy dopiero późnym wieczorem, moja żona wymogła na mnie zrobienie rezerwacji jakiegoś niedrogiego hoteliku. I chyba dobrze zrobiła bo okazało się, że w związku ze Świętami, w Rzymie są tłumy turystów więc mogło by być trudno cokolwiek zaimprowizować na miejscu:-)

Bilet na mecz AS Roma – SC Napoli kupiłem zupełnie spontanicznie. Po prostu okazało się, że obok pizzerii, w której jedliśmy lunch jest sklep firmowy AS Roma. Wszedłem by zapytać czy Roma czasem nie gra w ten weekend. Okazało się, że tak i że były jeszcze dostępne bilety. Ponieważ Natasza nie bardzo lubi piłkę, postanowiła poczytać sobie książkę i poczekać na mnie w hotelu. Nie mieliśmy zaplanowanych żadnych miejsc do odwiedzenia (za wyjątkiem Watykanu w czasie pozdrowień Urbi et Orbi), mapę Rzymu wzięliśmy z hotelu i po prostu włóczyliśmy się bez konkretnego celu.  Gdy zaczynało kropić, to wchodziliśmy do kolejnego baru czy pizzerii. Gdy się rozpogadzało to wędrowaliśmy dalej przed siebie.

Ponieważ lotnisko w Warszawie jest relatywnie blisko centrum, nigdy nie zostawiam samochodu na parkingu długoterminowym. Zresztą prawdę mówiąc rzadko w ogóle jeżdżę swoim samochodem. Zwłaszcza od wiosny do jesieni. Na lotnisko jeżdzę albo autobusem, albo skuterem (jeśli mam tylko nieduży bagaż podręczny jest to najwygodniejszym dla mnie rozwiązaniem:-), albo taksówką (jeśli o danej porze nie jeżdżą jeszcze lub już autobusy).  Ode mnie z domu na lotnisko taxi nie kosztuje zwykle więcej niż PLN 50, nawet przy II taryfie (jazda nocą lub w święta).

Kupując bilety lotnicze porównuję ceny na 2-3 stronach z tanimi lotami. Zwykle są to esky, momondo i coś jeszcze na chybił trafił:-) Jeśli ceny linii należacych do Star Alliance nie odbiegają zbytnio w górę, to wybieram te linie. Zawsze kupuję klasę ekonomiczną i często dostaję upgrade do biznesu przy bramce. Nigdy, przenigdy nie kupuję ubezpieczenia podróży. Oczywiście czasami zdarza mi się, że muszę zmienić termin wylotu i wtedy dopłacam, ale sądzę, że i tak jest to ułamek kwoty, którą bym łącznie wydał na wszystkie ubezpieczenia na przestrzeni ostatnich lat.

Gdy odwiedzam rozwinięte kraje, które są dość drogie i nie spędzam zbyt wiele czasu w stolicy, to często wynajmuję samochód z Avisa. Mam u nich kartę President’s Club, która daje mi spore zniżki przy wynajmie, o upgrade’ach (na których mi specjalnie nie zależy) nie wspominając. Wynajęcie samochodu na lotnisku w Londynie zwykle kosztuje mnie mniej (ok GBP 20 dziennie) niż kosztowałby mnie bilet autobusowy z Heathrow czy z Luton do Sheffield czy Newcastle.  A dodatkowo jeśli powrót mam jednego z kolejnych dni wcześnie rano, to po prezentacji w danym mieście wracam sobie spokojnie, bez pośpiechu na lotnisko i tam – jeśli dojadę odpowiednio wcześniej – drzemię 2-3 godzinki w samochodzie. Obsługa Avisa na Heathrow już się do mnie przyzwyczaiła. Posiadacz karty President’s Club, który śpi w samochodzie u nich na parkingu i prosi o obudzenie w odpowiednim momencie, to pewnie dla nich była nowość:-))

Raczej z dystansem podchodzę do wszelkich przywilejów “klasowych”. Często wzbudzam konsternację moich współpasażerów w samolotach. Siedzę w klasie ekonomicznej, w mało eleganckich ciuchach i czytam sobie gazety. A tu nagle podchodzi do mnie stewardesa, szefowa pokładu, wita mnie po imieniu i oferuje szampana. To się mi przydarza bardzo często, zwłaszcza w liniach Lufthansa, Swiss, Austrian, SAS, Brussels Airlines czy w Singapore Airlines (ale raczej rzadko w Lot-cie:-) Raz pewien młody Niemiec potraktował mnie bardzo z góry – przy zajmowaniu miejsc oschle zażądał bym zwolnił mu miejsce przy oknie. Poprosiłem by sprawdził swój boarding, ale on bez sprawdzania chciał na mnie wymusić zamianę. Jakby był właścicielem tego statku powietrznego. Zignorowałem tego tupeciarza. Po odlocie przyszła do mnie najpierw jedna stewardesa, a po chwili – ponieważ niczego specjalnego nie zamówiłem – podeszła jej szefowa i też namawiała mnie na jakiegoś dobrego szampana. Nie miałem ochoty na drinka, ale ona nalegała więc poprosiłem by przyniosła tego szampana mojemu współpasażerowi. Niemiec nie wytrzymał – “oni Cię znają?”, “pracujesz w Lufthansie?”, “nie? to dlaczego tak do Ciebie podchodzą?” – dopytywał. “Nie wiem” – odpowiedziałem – “chyba mnie z kimś pomylili”.  Zachowałem kamienną twarz, ale w środku pękałem ze śmiechu z tego dupka.

Gdy miałem kartę HON Circle w programie Miles&More, jednym z przywilejów – oprócz śniadań świątecznych z zarządem LOT-u:-) – było to, że w Warszawie, Frankfurcie, Monachium oraz w Wiedniu, itp pod samolot podjeżdżała po mnie limuzyna. Pewien elegancki Pan lub Pani Kierowca stała z małym szyldem z moim nazwiskiem i otwierała mi drzwi do limuzyny. Często widziałem zaintrygowane twarze współpasażerów. Ten Afrykańczyk w pomarańczowych spodniach i trampkach nie wyglądał im na żadnego tam VIP-a:-) Jeszcze większe zdziwienie widziałem na ich twarzach, gdy po przejściu kontroli paszportowej i bagażowej, po wsiądnięciu do taksówek mijali mnie stojącego na przystanku i czekającym na autobus do miasta. Oni jechali autobusem spod samolotu do budynku terminala, a potem limuzyną z kierowcą spod terminala do domu. Ja robiłem dokładnie na odwrót:-)

Jestem strasznym sknerą jeśli chodzi o ubezpieczenia oraz hotele. Dla mnie im tańszy hotel, tym lepszy. Najchętniej podczas podróży w ogóle bym nie spał (uważam, że to strata czasu), ale niestety nie daję rady. W hotelu spędzam jak najmniej czasu by nie tracić możliwości zwiedzania, chłonienia nowego miejsca. Ostatnio gdy jechaliśmy z Arturem do Dublina, to obaj się zdziwiliśmy, że mamy tak odmienne potrzeby noclegowe. Ja po prostu zwykle wybieram łóżko w pokoju wieloosobowym (o ile nie podróżuję z Nataszą bo ją takie nocowanie stresuje:-). Pamiętam też jak wiele lat temu moja sekretarka chwaliła się po powrocie z wakacji w jakim to wspaniałym 5-gwiazdkowym hotelu spędziła swoje wakacje życia. Ja tego samego dnia wróciłem z jakiejś włóczęgi z plecakiem po Azji Południowo-Wschodniej czy Ameryce Łacińskiej. Pomyślałem sobie, że gdyby mnie dostrzegła z przejeżdżającej klimatyzowanej taksówki stojącego na ulicy, to pewnie by mnie nawet nie rozpoznała:-)

Teoretycznie, hotele bukowane poprzez strony internetowe są tańsze niż rezerwowane na miejscu. Nie jestem ekspertem od taniego podróżowania, ale wydaje mi się, że jest tak w przypadku drogich i średniodrogich hoteli. Natomiast mi się często zdarza nocować w hotelikach, które nie reklamują się na stronach typu booking.com. Są to totalnie lokalne hoteliki nastawione na lokalną, a nie międzynarodową klientelę. Ceny w nich są zwykle niższe niż najtańsze hotele w internecie. Ale nawet gdybym na miejscu musiał zapłacić więcej, to i tak nie przekonałbym się do bookowania przez internet. Bo to ogranicza moją wolność i swobodę do improwizacji. Wolność stoi o wiele wyżej na mojej liście wartości niż oszczędność:-) Bukuję przez internet tylko gdy jedziemy gdzieś razem z Nataszą bo w jej hierarchii z kolei wygoda stoi wyżej niż przygoda:-)

Mam znajomych czy nawet rodzinę w wielu miejscach na świecie – w Anglii w bardzo wielu miejscach, w Nowym Jorku mieszka moja kuzynka, w Los Angeles dwaj kuzynowie, kolejny w San Diego, w Singapurze mój był szef z Andersena, w Australii inny były szef z Andersena oraz współpracownik z Deloitte w Rumunii, w Toronto mój przyjaciel jeszcze z czasów dzieciństwa, w Montrealu córka mojej przyjaciółki, w Nowej Zelandii mój bardzo dobry sąsiad z Kenii, w Addis Abebie mój bliski przyjaciel z Kenii, w Kenii mam całe mnóstwo kuzynów i przyjaciół. Czasami dostaję tez bardzo miłe zaproszenia od Fridomiaków bym u nich przenocował gdy odwiedzam ich miasto. Choć jestem hotelowym sknerą, to raczej nigdy nie korzystam z niczyjej gościny. Nawet bardzo bliskich mi osób. Zdarzało mi się korzystać w przeszłości i raczej mnie to krępowało. Ograniczało moją wolność i czułem, że również wolność moich gospodarzy.  Mieszkając u kogoś trzeba się nieco dostosować, skoordynować plany, informować o ich ewentualnej zmianie, itp  Mnie to jakoś męczy. Dlatego też nie korzystałem i raczej nigdy nie skorzystam z surf-couchingu. Choć może kiedyś skorzystam tak by po prostu doświadczyć tego wynalazku.

Pieniądze zwykle wypłacam w lokalnym bankomacie. Wiem, że kurs nie jest wtedy zwykle optymalny, ale podróżowanie z gotówką też ma swoje wady. Nigdy nie wymieniam pieniędzy na lotniskowych kantorach – kursy przez nie oferowane są wg mnie złodziejskie. Za każdym razem gdy widzę wymieniających tam pieniądze ludzi, to nie mogę się nadziwić. Jeśli wylatując z kraju o mało popularnej walucie, odkrywam, że mam nieco lokalnej waluty, to staram się kupić za nią coś w sklepie wolnocłowym albo wrzucam ją do skarbonki lub do koperty w Lufthansie (stewardzi zbierają na cele charytatywne). Raczej unikam zakupów w sklepach wolnocłowych. Duty free kiedyś rzeczywiście dawało oszczędności. Dziś są to sklepy z mocno zawyżonymi cenami. Kiedyś już o tym dyskutowaliśmy na łamach fridomii.

W tym roku zaplanowałem kilka podróży. Oto status ich przygotowań. Pod koniec kwietnia polecimy z Nataszą do St.Petersburga na obchody 40-tego dnia od śmierci jej Babci. Nie mamy jeszcze kupionych biletów. Z początkiem maja też chciałbym gdzieś pojechać na długi weekend. Nie wiem jeszcze nawet dokąd. 20 maja być może pojadę do Sheffield – zapomniałem o tym wyjeździe i przypomniałem sobie dopiero teraz, przeglądając swój kalendarz:-) Na początku czerwca planuję pojechać na mistrzostwa świata w piłce nożnej kobiet w Kanadzie – nie mam jeszcze ani biletów na mecze ani na przelot do Nowego Jorku, ani rezerwacji na samochód. Dostałem też od Piotra zaproszenie na spotkania Fridomiaków w Szkocji pod koniec czerwca. Nie mam jeszcze biletów i nie wiem czy uda mi się zostać nieco dłużej w Szkocji – zależy od tego czy Natasza wyrobi sobie wizę do Zjednoczonego Królestwa. Lipiec i sierpień raczej spędzam zwykle w Polsce – jest ciepło, dzień jest długi, nie ma korków, nie widzę potrzeby wyjeżdżania z Warszawy wtedy gdy jest tu najfajniej:-) Na początku września jadę na ślub mojej Chrześniaczki. Ponieważ mieszka w San Francisco, to początkowo myślałem, że tam będzie ślub. Ale okazało się, że ślub będzie jednak w Polsce:-)

W październiku planuję wyjechać z Polski na parę – chyba ok sześciu – miesięcy. Najpierw na Antarktydę (nie mam jeszcze kupionych biletów do Buenos Aires ani zarezerwowanej wycieczki statkiem na Antarktydę), a potem do Singapuru by uczyć się języka chińskiego. Nie mam ani biletów, ani zidentyfikowanej szkoły językowej, ani wynajętego mieszkania w Singapurze. Będę improwizował:-) Niewykluczone, że wypadną mi jeszcze po drodze jakieś inne podróże.  Może do Kenii albo do Bukaresztu bo dawno nie odwiedzałem tam mojego sparaliżowanego kolegę. A może jeszcze gdzieś indziej? W moim kalendarzu nic nie jest wpisane na stałe:-) Z drugiej strony, data październik 2022

Ot i całe moje planowanie podróżowania. Nic specjalnego. W podróży (i chyba w codziennym życiu też) lubię element przygody, zaskoczenia. Planowanie mnie tego w pewnym sensie pozbawia. Dlatego nie zaprzątam sobie zbytnio głowy planowaniem.

Jeśli pominąłem jakiś interesujący Was aspekt planistyczny, to dajcie proszę znać:-)